Dane ogólne
Długość życia: 8-12 lat
Pies wzrost: 70-95cm
Pies waga: do 125 kg
Suka wzrost: 65-85 cm
Suka waga: do 115 kg
Opis rasy:
Skrócona historia i pochodzenie Bernardyna.
Schronisko dla wędrowców i pielgrzymów zostało założone w XI wieku na przełęczy Św.Bernarda na wysokości 2473 m n.p.m. przez Mnichów, którzy kilka wieków później wyhodowali wspaniałe psy o bardzo dużych predyspozycjach ratowniczych. Jak podają różne źródła, Mnisi zaczęli od Pasterskiego Psa Górskiego. Psy te były początkowo stróżami klasztoru, następnie stały się psami sanitarnymi, które pokonywały ciężki teren górski aby w przymocowanych do obroży pojemnikach dostarczyć zabłąkanym wędrowcom pożywienia, lekarstwa i rumu dla ogrzania. Około roku 1820 Bracia Zakonni skrzyżowali swoje psy z Nowofundlandami i przez kilku pokoleniową, ciężką selekcję doszli do ideału pod względem użytkowym. Psy te okazały się niezastąpione niosąc ludziom bezinteresowną pomoc, przypłacając często swoim życiem. Żadne inne psy w ówczesnych czasach, nie byłyby w stanie pokonać samodzielnie tak odległych tras łączących Szwajcarię z Włochami, w nawet skrajnie ciężkich warunkach nie traciły orientacji w terenie. O klasztornych psach, jako przewodnikach, sanitariuszach i ratownikach istnieje do dnia dzisiejszego bardzo dużo zapisków i kronik w różnych językach na całym świecie. Na uwagę zasługują liczne pamiętniki oraz przekazy ustne wędrowców, oraz żołnierzy Napoleona, którzy pokonując przełęcz zostali uratowani od białej śmierci przez tych dobrodusznych ratowników. Na wręcz niewiarygodną uwagę zasługuje legendarny Barry, który żył w latach 1800-1814,jego odwaga, poświęcenie i czyny przeszły do historii na stałe. Przed klasztorem na Wielkiej Przełęczy Świętego Bernarda znajduje się pomnik niezapomnianego Barrego, a na jego cokole jest napis tłumacząc na polski „Bohaterski Barry uratował życie czterdziestu osobom, czterdziesta pierwsza go zabiła”....
Krótko mówiąc, gdziekolwiek byśmy się doszukiwali historii tej rasy, to prawda jest jedna, że historia bernardyna zaczęła się w Alpejskim Hospicjum założonym i prowadzonym przez Braci Augustianów.
Opis rasy:
Nie ma w całym cywilizowanym świecie człowieka, który by nie słyszał o tak wybitnej i zasłużonej dla ludzkości rasie jaką jest Bernardyn.
Jest to wspaniały dobroduszny olbrzym o gołębim sercu, lojalny wobec osób zaprzyjaźnionych, kochający dzieci a zarazem pilnując obejścia nieufny wobec obcych. Jest to pies uniwersalny; a więc ozdoba posesji, stróż, przyjaciel całej rodziny, opiekun małych dzieci.
Jest bardzo pojętny, łatwy do szkolenia i bardzo wierny. Po swoich przodkach odziedziczył chęć niesienia pomocy potrzebującym, jak również doskonały instynkt przewidywania lawin, burz oraz innych kataklizmów. Potrafi np. 40 min. wcześniej sygnalizować nadejście lawiny czy burzy śnieżnej. Dlatego po dzień dzisiejszy te psy są używane w Alpach na przełęczy Św.Bernarda jako sanitariusze, pomocnicy przewodników, zwiadowcy terenu. Używane są też do torowania dróg w głębokim śniegu, oraz do odstraszania niedźwiedzi. Nie są jednak już tak niezastąpione jak niegdyś, wyparły je w niektórych przypadkach inne małe pieski np. labradory, które ratownik może łatwo zabrać na kolana, czy obok siebie i spuścić z helikoptera, a wszystko to dzięki dzisiejszej technice. W rasie bernardyna jest dość duża rozbieżność i zróżnicowanie jeśli chodzi o wielkość, wagę i wygląd, a to za sprawą krzyżowania i dolewania różnej krwi w zależności czy większość tej krwi pochodziła od pierwszych protoplastów, czy w późniejszych czasach przez dolewkę krwi mastiffów oraz nowofundlandów w zależności od potrzeb, jak też upodobań hodowców i miłośników tej rasy na różnych kontynentach. Największe i najbardziej masywne bernardyny o imponujących głowach i grubej kości to typ niemiecki i włoski, nieco mniejsze lecz potężne o mocnym froncie to psy duńskie oraz szwajcarskie. Najmniejsze bernardy to typ amerykański, w Polsce i u naszych sąsiadów znajduje się kilka sztuk. urzekający wygląd odróżniający się od wszystkich innych ras. Największe zasługi w tej rasie mają szwajcarscy hodowcy tacy jak; Dr.Kunzli Fritz Blosch, Bauer Egger, Carl Steiner oraz współpracujący z nimi Niemcy; Książę Albrecht Braunfels, Dr.Calaminus, Dr.Kasten a następnie największa sława światowa w tej rasie Chrabia Dr. Antonio Morsjiani. Ta włoska rodzinna hodowla z tradycjami o nazwie przydomku dell Soccorso cieszy się do dziś sławą i osiągnięciami swoich pupili. Wzorzec bernardyna oficjalnie zatwierdzono na Międzynarodowym Kongresie Kynologicznym w Zurychu w 1887r. jednocześnie ujednolicając wygląd psów pod względem eksterieru wystawowego na wzór psów protoplastów typu szwajcarskiego i niemieckiego. Od tego to mniej więcej czasu do czasu międzywojennego, okres ten zwany był przez profesjonalistów złotym okresem, a rasą o której mowa zajmowali się ludzie zamożni-dżentelmeni i szlachta. W tej chwili nasze polskie bernardyny, mające w rodowodach najlepsze światowe sławy nie pochodzą od swoich przodków, a często na skutek odpowiedniej selekcji oraz trafnego kojarzenia, jak też fachowego prowadzenia od urodzenia przez doświadczonych hodowców przewyższają je, co można obserwować na różnych międzynarodowych wystawach już od wielu lat. Jako dowód że mamy wartościowe psy, niech świadczy fakt że do naszych reproduktorów z polskimi przydomkami, przyjeżdżają suki do krycia z wielu krajów europy np. Niemiec, Austri, Węgier, Słowacji, Czech, Ukrainy, Litwy, Bułgarii, nasi sąsiedzi również dokonują zakupu szczeniąt. Kończąc chciałem życzyć wszystkim sędziom miłych wystawców i profesjonalnie przygotowanych ze swymi pupilami do oceny, a wystawcom kompetentnych i obiektywnych sędziów aby wrażenia powystawowe nie spędzały im snu z oczu.....
Hodowle Royal Canin dostępne na www.royal-canin.pl
pozdrawiam.!
Beagle jest inteligentnym przedstawicielem psów myśliwskich – gończych. Pochodzi z Anglii. Psy tej rasy wyhodowano w VIII wieku po to, aby samodzielnie wyszukiwały i tropiły zwierzęta w lesie. Uwielbiają szukać zawsze i wszędzie w zespole pobratymców. Nie znoszą samotności i nieróbstwa.
Beagle można polecić osobom dojrzałym, które kochają psy, mają dla nich dużo czasu i cierpliwości. Optymalne warunki, to domek jednorodzinny z dobrze ogrodzoną działką, gdzie zawsze ktoś jest. To nie jest rasa dla zapracowanej rodziny z małym dzieckiem, mieszkającej w centrum miasta. Beagle nie mogą nic nie robić. Nie powinno się ich zostawiać samych w domu, który nie ma wyjścia na ogród.
Beagle jest piękny. Uroczy, wesoły, wdzięczny, pogodny, zawadiacki, odważny, inteligentny, do tego niewysoki, o krótkiej sierści i rozumnym spojrzeniu.
Te wszystkie cechy paradoksalnie mogą stać się źródłem jego nieszczęścia... Jeśli trafi do właściciela, który wie o nim tylko tyle, ile napisano powyżej.
Jego wyraźnie ukształtowany charakter, odwaga i potrzeba niezależności to cechy które potrafią sprawić właścicielom sporo kłopotów. Beagle wymaga od swojego właściciela zrozumienia jego potrzeb i partnerstwa, a nie bezwarunkowej dominacji i podporządkowania.
Zdaniem niektórych specjalistów pierwszych osiem miesięcy życia psa równa się trzynastu pierwszym latom życia człowieka. Czyli mniej więcej od narodzin do okresu dojrzewania. Roczny pies jest już w pełni rozwinięty fizycznie, umysłowo i płciowo. Jeśli był właściwie wychowywany, teraz nadszedł czas na czerpanie przyjemności z posiadania zdrowego, mądrego i ułożonego psa, który okres niefrasobliwości ma już za sobą.
Jeśli popełniliśmy wychowawcze błędy, jest jeszcze czas na ich naprawienie. Ale nigdy nie czyńmy tego zbyt radykalnie. Pies przyzwyczaił się już do pewnych reguł, potrzebuje czasu, żeby zrozumieć zmiany w naszych reakcjach. Jest odporniejszy na choroby, mniej narażony na urazy. Nadal należy mu się nasza troska i opieka, by żył długo i szczęśliwie.
Chociaż uważa się go za psa predestynowanego do życia w złaji, beagle może być bardzo szczęśliwy jako pies domowy, pod warunkiem jednak, że zapewni się mu odpowiednią ilość aktywności fizycznej. Beagle jest psem niezwykle ciekawskim i zawsze gotowym, by sprawdzić, co jest za ogrodzeniem, dlatego spacery są ważną zmianą otoczenia.
Inteligentne, bardzo chętne do zabawy i do partnerowania swemu panu. Ich charakter opisuje się często jako połączenie silnej osobowości i myśliwskiej natury, co sprawia, że gdy tylko będzie miał tylko taką możliwość, na pewno sam chętnie wybierze się na spacer. Dlatego mocne, wysokie ogrodzenie oraz cierpliwy właściciel są tak istotne. Jako psy przystosowane do życia w złaji, beagle uwielbia towarzystwo i nie lubią być zostawiane samotnie. Z tego powodu nie nadaje się dla rodzin, które opuszczają dom na dłużej niż dwie, trzy godziny.
Mimo iż beagle jest z natury przyjazny, nie oznacza to, że będzie cierpliwym asystentem i towarzyszem dla małego dziecka. Pies potrzebuje czasu właściciela przeznaczonego wyłącznie dla niego, a w domach z małymi dziećmi główna uwaga rodziców poświęcana jest właśnie im. Beagle będzie czuł się odtrącony, niechciany i w konsekwencji bardzo nieszczęśliwy. Pies tej rasy może być polecany dla rodzin ze starszymi dziećmi (10-12 lat i więcej).
Dorosły beagle mierzy 33 - 40 cm i może być umaszczony jasno-żółto i biało lub tricolor. Wzorzec rasy nie określa maksymalnej wagi, jednak dieta psów powinna być pod kontrolą ze względu na tendencję do tycia.
Beagle nie wymaga skomplikowanych zabiegów, tym niemniej staranna pielęgnacja i co najważniejsze regularne, codzienne ćwiczenia (co najmniej jedna godzina dziennie) są nieodzowne dla zdrowia i dobrego samopoczucia psa., Beagle lubią domowy komfort i poświęcaną mu uwagę, są najszczęśliwsze gdy mieszkają w domu razem ze „swoją" rodziną. Oczywiście złaję można trzymać w osobnym pomieszczeniu. Wszystko jest kwestią preferencji i osobistego wyboru właścicieli. Ważne jest także, by jeszcze przed zakupem psa wiedzieć, czego oczekuje się od beagla i co będzie my w stanie w nim zaakceptować.
Poniższe pytania pozwolą ci odpowiedzieć sobie na pytanie, czy beagle jest odpowiednim psem dla ciebie.
- Beagle nie lubią być pozostawione same sobie i szybko się nudzą. Czy będzie w domu ktoś, kto przez większą część dnia dotrzyma psu towarzystwa?
- Twój ogród musi być dobrze ogrodzony, jeśli zamierzasz mieć beagla. Czy twój ogród jest bezpieczny?
- Beagle ma naturę psa myśliwskiego. Czy jesteś w stanie zaakceptować i poradzić sobie z instynktem psa, jeśli czasami może to oznaczać, że nie przyjdzie on na wezwanie?
Beagle jest psem dosyć zdecydowanym i psotnym. Np. uchylona furtka będzie zapewne wspaniałą okazją do zwiedzenia okolicy, powstaje więc pytanie, czy wszyscy członkowie rodziny będą zawsze czujni i nie będą stwarzać sytuacji, gdy pies może polecieć do kumpli?
- Beagle jest psem bardzo aktywnym. Czy ty i twoja rodzina jesteście także wystarczająco aktywni?
Być może zapoznałeś się ze standardami rasy, ale to jeszcze nie gwarancja, że twój pies te standardy będzie spełniał. Nie ma psów idealnych, ale dobrze jest móc porozmawiać z hodowcą o słabościach i "mocnych stronach" psa. Miejsce zakupu psa powinno być gruntownie przemyślane i aby uniknąć rozczarowań i nieszczęścia jedynym słusznym rozwiązaniem jest zakup szczeniaka z dobrej, sprawdzonej hodowli.